lautaro den dauw

 

​Ik ben geboren in Villaguay, Argentinië, een plek met uitgestrekte groene ruimten, waar het inheemse bos tot aan de rand van de stad kwam, er een beetje binnendrong en de indruk gaf dat het aan de andere kant doorging. Met rivieren die in alle richtingen stromen.

Mijn jeugdherinneringen zijn vol van rivierwater en blote voeten, vooral in de zomermaanden. Van contact met de aarde en de klei — en niet alleen op de rivierbodem. Blote voeten op hete grond, voetbal in de regen.
De regen daar is zeldzaam maar hevig; de rivieren lijken slapend te wachten op het vallende water, en ontwaken dan met een ongelooflijke kracht.

​

Impulsief en gepassioneerd, een dromer. Misschien drie woorden die mij in grote lijnen omschrijven, en die ongetwijfeld veel te maken hebben met die omgeving.

Sinds 2003 woon ik in België — zo gaat het leven. Een andere wereld, een ander ritme, een andere ervaring. Pas toen begreep ik de kracht van alles wat ik had achtergelaten. Pas toen begreep ik wat mijn Belgische betovergrootvader moet hebben gevoeld.

 

Honderdtwintig jaar nadat hij vanuit België in Argentinië aankwam, ben ik hier, terugkerend naar mijn oorsprong, verdergaand op een pad dat het leven bijna zonder toestemming uitzet.

​

In 2020 begon ik me te mengen met klei. Ik zeg “mengen” en niet “werken”, omdat er een uitwisseling is — iets wat de aarde me geeft terwijl ik met haar in gesprek ben. Ze bracht me rust en geduld — iets essentieels in keramiek.
De klei heeft, zonder waarschuwing, mijn leven veranderd.

​

Mijn grootmoeder van moederskant was keramiste, al heb ik nooit naast haar gezeten om van haar te leren. Artisan, ook zij was gepassioneerd en dromerig. En als het om dromen gaat, herinner ik me een lied dat me het beeld van de pottenbakker liet romantiseren. Ze zei: “Wat een mooie zaak, hij en de sterren. Wat een hemelse kwestie — een man en de aarde, een zachte pottenbakker.” Subliem.

​

Het creëren van mijn stukken heeft ongetwijfeld met al dit te maken. Organische, natuurlijke, eenvoudige vormen. Stukken die vertellen zonder te spreken. Geïnspireerd door liefde voor de natuur — een liefde die voortkomt uit die jaren op blote voeten, uit die rivier, en uit de rust van het bos dat mij zonder woorden leerde. Op dezelfde manier als de klei dat nu doet. Van daaruit bloei ik.

Al dat verleden heeft van mij iemand gemaakt die alles wat uit de aarde komt bewondert, respecteert en er dankbaar voor is. Ik probeer haar te beschermen en te verzorgen binnen mijn mogelijkheden.

Het atelier waar ik mijn kleistukken maak, draagt diezelfde geest. Een oud, eenvoudig gebouw, zo weinig mogelijk gerenoveerd om er een harmonieuze, inspirerende plek van te maken — waar de vier essentiële elementen samenkomen.
Aarde, water, lucht en vuur in evenwicht, die samen een kom vormen.

​

De jouwe.

 Lautaro